| 13. Τί δὲ ὑμεῖς οἱ μηδὲν ἔχοντες ἢ μηδὲν ἔχειν δοκοῦντες, «λέγω δὲ τοὺς καθ˙ ἡμᾶς ναζιραίους» καὶ ὅσοις ἐκ τῶν χειρῶν ὁ βίος καὶ ἐπιδεὴς ἡ χορηγία τῶν ἀναγκαίων; Εἰσὶ καὶ ὑμῖν χεῖρες καὶ γούνατα καὶ ἰσχὺς τοῖς πολλοῖς ἐπὶ στοιβαροῖσι μέλεσι. Τούτοις εἰς καλὸν κεχρημένοι πολλοῦ τινος ἄξιοι τῇ πατρίδι καὶ τῷ Θεῷ καὶ ὑμῖν αὐτοῖς ἔσεσθε. Δεῦρο δὴ οὖν ἅπαντες ὅλῃ ψυχῇ, μιᾷ γνώμῃ τοῦ προκειμένου γενώμεθα. Πάντες αὐτόκλητοι καὶ αὐτοκέλευστοι πρὸς τὸ ἔργον ἴωμεν οὐχ ἧττον εὐσεβήσομεν καὶ ὠφελησόμεθα τῶν ἐπὶ Μωυσέως ποτὲ συντελούντων εἰς τὴν παλαιὰν ἐκείνην σκηνήν. Οἴδατε τοὺς εὐσεβεῖς ἡμῶν βασιλεῖς ὅσῃ προθυμίᾳ περὶ τὸ ὑμέτερον ἀσφαλές εἰσι κεχρημένοι. Μὴ οὖν ἀρξάμενοι εἶτα μαλακισθέντες ἐνδῶμεν ἀγαθῶν ἐλπίσι δελεασθέντες˙ «ἀρχὴ μὲν γὰρ ἥμισυ παντός» εἴρηταί τε καὶ ἀληθὴς ὁ λόγος. Ἀλλ' ἀρχὴ πρὸς τέλος ὁρῶσα καὶ τῶν ἐξῆς ἐχομένη. Τὸ δ' ἀρξάμενον εἶτα παρεῖναι, χεῖρον ἢ μηδὲ ἄρξασθαι. |
13. Εσείς πάλι πού δέν έχετε τίποτε ή θεωρείστε ότι δέν έχετε τίποτε, «εννοώ τούς ναζιραίους μας» (μοναχούς), και όσοι βγάζετε τό βιό σας μέ τά χέρια σας και είναι ελλιπής ή χορηγία τών αναγκαίων πραγμάτων; "Εχετε και σεις χέρια και γόνατα και δύναμη στά στιβαρά σας μέλη. Αυτά άν τά χρησιμοποιήσετε γιά τό καλό, θά φανήτε πολύ άξιοι και γιά τήν πατρίδα και γιά τον Θεό και γιά τον εαυτό σας. Ελάτε λοιπόν όλοι μέ μιά ψυχή, μιά γνώμη, ν' ασχοληθούμε μέ αυτό πού έχουμε μπροστά μας. "Ολοι άς καλέσουμε τούς εαυτούς μας και άς τούς δώσουμε διαταγή νά αναλάβουμε τήν εργασία (17). Ετσι δέν θά είμαστε λιγώτερο ευσεβείς και θά ωφελήσουμε τούς εαυτούς μας, όπως εκείνοι πού στά χρόνια τοϋ Μωυσή εργάστηκαν γιά νά κατασκευαστή «ή παλαιά εκείνη σκηνή». Γνωρίζετε μέ πόση προθυμία εργάζονται οί βασιλείς μας γιά νά σάς εξασφαλίσουν. "Ας μήν ενδώσουμε, άφοΰ αρχίσουμε, εξαιτίας τής μαλθακό-τητας και τής ελπίδας τών (υλικών) αγαθών. «Η άρχή είναι τό ήμισυ τοϋ παντός» είπαν και είναι αληθινός ό λόγος. "Ομως άρχή πού βλέπει προς τό τέλος και πιάνεται άπό αυτά πού ακολουθούν. Αλλ' αυτός πού κάνει τήν άρχή και μετά τά εγκαταλείπει είναι χειρότερο άπ' δ,τι έάν δέν είχε αρχίσει.
17. Τήν ϊδια δραματική έκκληση έκανε στους Κωνσταντινουπολίτες τό 1415 ό μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος (Τωμαδάκης, σσ. 243-252). Φαίνεται δμως δτι τά πατριωτικά αντανακλαστικά τών Βυζαντινών δέν λειτουργούσαν πλέον. "Ετσι προτιμούσαν νά βλέπουν ερειπωμένα τά τείχη τους και οί ίδιοι νά ασχολούνται αποκλειστικώς μέ τά δικά τους πράγματα.
|
